نظام واژه سازی در چارچوب نظریۀ نام نگری اشتکاور با نگاهی به زبان فارسی

این مقاله به معرفی نظام واژه­سازی در چارچوب نظریۀ نام­نگری اشتکاور می­پردازد. نظریۀ نام­نگری اشتکاور نظریه­ای شناخت­محور است که نیازهای نام­گذاری جوامع زبانی را مدنظر قرار می­دهد و بر نقش فعال و ظرفیت شناختی مبدع یا واژه­ساز در خلق واژه تأکید می­کند. هدف از نگارش این مقاله، توصیف نظام واژه­سازی در چارچوب نظریۀ نام­نگری اشتکاور است، ضمن آن که تلاش خواهد شد با اراﺋۀ نمونه­هایی از واحدهای واژگانی زبان فارسی، مبانی این نظریه تبیین و ارزیابی شود. تحلیل داده­ها نشان داد که با توجه به طرح­وارۀ نظریۀ نام­نگری و وجود هفت سطح یعنی جامعۀ زبانی، واقعیت فرازبانی، سطح مفهومی، سطح معنایی، سطح نام­نگری، سطح نام­گیری و سطح واجی و همچنین با وجود پنج نوع واژه­سازی مفروض در این نظریه می­توان نظام­های واژه­سازی را توصیف و تبیین کرد.